خبرگزاری مهر – گروه ورزشی: ورزش ایران سالهاست از نداشتن کرسی بین‌المللی تاثیرگذار در همه رشته‌ها لطمه می‌خورد. البته این ضربه خوردن در فوتبال بیشتر از سایر رشته‌هاست. با این حال وجه اشتراک همه این است که مسئولان ورزش و حتی بالاتر از آن هیچ تدبیری برای حل این مشکل و برطرف کردن این ضعف بزرگ ندارند.
کنفدراسیون فوتبال آسیا که سالهاست تحت تاثیر کشورهای عربی و خصوصاً عربستانی‌ها قرار دارد، در تازه‌ترین تصمیم خود میزبانی مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا در فصل آینده را به ایران نداد و به دنبال آن بحرین را به عنوان میزبان مرحله گروهی مقدماتی جام جهانی برای تیم ملی ایران انتخاب کرد.
این درست که میزبانی کردن از رویداد مهمی چون لیگ قهرمانان آسیا و مقدماتی جام جهانی نیازمند امکانات، تجهیزات و هماهنگی همه دستگاه‌ها و گردش آزاد مالی و سایر موارد است و ایران در حال حاضر بسیاری از این شرایط را ندارد، اما پرسش از مسئولان فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش این است که تا چه زمانی قرار است بایستند و تماشاگر لابی‌ها و نفوذهای عربستانی‌ها و هم دستانشان در مهمترین دستگاه‌های تصمیم گیر برای فوتبال باشند؟
مسئولان ورزش ایران که حالا یکی پس از دیگری مصاحبه می‌کنند و تاکید دارند با ارسال نامه و شکایت از حق ورزش و فوتبال ایران دفاع خواهند کرد، آیا نمی‌توانستند این نامه نگاری‌ها و لابی‌ها و هر کاری که از دست شان برمی‌آید – که ظاهراً هیچ کاری از دست شان بر نمی‌آید – را قبل از تصمیم کنفدراسیون فوتبال آسیا بگیرند؟
تا کی قرار است مدرسه مسئولان ورزش ایران دیر شود و بعد از تصمیمات مهم وارد عمل شوند؟ مگر مسئولان فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش و سایر بخش‌ها نمی‌دانستند کنفدراسیون فوتبال آسیا قرار است در مورد میزبانی تصمیم‌گیری کند؟
مگر نمی‌دانستند که مهدی تاج نایب رئیس آسیاست و در انتخابات کنفدراسیون قاره کهن هم به چه کسی رای داده است؟ پس چرا با او جلسه نگذاشتند و سوال نکردند که برای این فوتبال و این کشور چه کرده‌ای که چند سال است یک صندلی آسیایی را به خود اختصاص داده‌ای؟
مگر مهدی تاج رئیس فدراسیون فوتبال نبوده و مگر این کرسی آسیایی را از همین فدراسیون به دست نیاورده است؟ پس چرا آنجایی که باید از فوتبال ملی ایران دفاع کند ترجیح می‌دهد سکوت کند و کار را به فدراسیون جدید و سایر مسئولان واگذار کند؟
وزارت ورزش که در تمام امور ورزش دخالت می‌کند – و البته هم حق دارد – چرا به موقع به این اتفاقات ورود نمی‌کند و مقابل کسانی که برای منافع خودشان بیشتر کار می‌کنند تا منافع ملی برخورد نمی‌کند؟
الان مقصر این ظلمی که در حق تیم‌های باشگاهی و مهمتر از آن در حق تیم ملی فوتبال ایران شده چه کسی است؟ مهدی تاج است؟ مسعود سلطانی فر است؟ شهاب‌الدین عزیزی خادم است؟ و یا همه؟ چه کسی باید از حق این فوتبال دفاع کند. آن‌هم به موقع و درست. آن‌هم تاثیرگذار و قدرتمند. ظاهراً بازی «کی بود کی بود من نبودم» آقایان هنوز هم ادامه دارد و کسی نمی‌خواهد به این وضعیت متزلزل و بعضاً ذلیل گونه پایان دهد!
مسئولان ورزش یاد گرفته‌اند که علاج واقع را بعد از وقوع بکنند. البته که تا به حال همین تلاش برای علاج کردن وقایع هم به نتیجه مثبت نرسیده است و ورزش ایران در کمتر نمونه‌های اینچنینی توانسته حقش را بگیرد. اما تا کی قرار است این اتفاقات تلخ برای ورزش و فوتبال ایران ادامه داشته باشد؟
بزرگترین ضعف ورزش نداشتن کرسی‌های تاثیرگذار بین‌المللی بوده که هنوز هم ادامه دارد و هیچ مسئولی شهامت و جسارت اینکه بتواند از کرسی که در اختیار داشته استفاده کند و حق ورزش و فوتبال ایران را بگیرد را نداشته و بعید هم هست چنین مسئولی پیدا شود!
